سراشیبی Downhill با اقتباسی آزاد از فیلم سوئدی سال ۲۰۱۴ به نام «فورس ماژور» ساخته شده است و مانند تمام اقتباس‌های دیگر، نسخه آمریکایی آن پرزرق‌وبرق‌تر و پرسرو‌صداتر است.
صحنه‌های درگیرکننده‌ای در این کمدی ساخته نت فاکسون و جیم راش وجود دارد: تلاش احمقانه پیت برای روبه‌رو نشدن با عواقب کاری که کرده است، برنامه سفر اسکی که بهم خورده است.
می‌توان گفت لوئی درایفوس سهم بیشتری در کمدی داستان سراشیبی Downhill دارد، او با ابروهای درهم رفته و دندان‌های به هم فشرده به زیبایی زنی را به تصویر کشیده است که ناگهان متوجه شده که مردی که با او ازدواج کرده است را نمی‌شناسد، و یا ضعفی که از او دیده است به حدی است که نمی‌تواند نادیده بگیرد.
پیت همان شخصیت مردی با رفتارهای بچگانه را دارد که قبل‌تر نیز از فرل دیده بودیم. مردی که هنوز عزادار فوت پدرش در ۸ ماه پیش است. او به جای کنار آمدن با این غم، تمام وقت خود را در شبکه‌های اجتماعی و مقایسه زندگی بقیه با خودش می‌گذارند.

بنابراین وقتی یکی از همکاران جوان‌تر او (با بازی زک وودز) و نامزدش (زویی چاو) با گذاشتن عکس‌هایی از محلی نزدیک به آن‌ها، خوشحالی و خوشبختی خود را اعلام می‌کنند، به سرعت از آن‌ها دعوت می‌کند تا پیش آن‌ها بیایند. اما آن‌طور که انتظار داشته است نمی‌تواند از حمایت آن‌ها در این دعوای زن و شوهری استفاده کند. شاید بهتر بود به حمایت مسئول این ایستگاه اسکی (با بازی میراندا اوتو) کفایت می‌کرد و یا این‌که تا وقتی هنوز فرصت داشت از همسرش عذرخواهی می‌کرد.
با این‌که موسیقی با نوای ویولن فیلم سراشیبی Downhill مانند فیلم «فورس ماژور» است و حتی صحنه‌ بهمن تقریبا مشابهی با آن دارد (به علاوه حضور یکی از ستاره‌های آن، بازیگر مجموعه تلویزیونی «بازی تاج و تخت»، کریستوفر هیویو) اما جزییات و دیالوگ‌های آن کاملا مستقل است.
بنابراین بهتر است که سراشیبی Downhill را به عنوانی فیلمی جدید تماشا کرد، و نه به عنوان نسخه مجلل‌تر و تمیزتر داستان اصلی. سراشیبی Downhill تلاشی برای به نمایش گذاشتن ازدواجی در آستانه فروپاشی، ممکن است به روانی «فورس ماژور» نباشد، اما ارزش دیدن را دارد.
این مطلب از نوشته لیا گرین‌بلات در سایت Entertainment Weekly گرفته شده است.